HÜZÜN VE SEVİNÇ

Ve bir eğitim öğretim yılı daha sona erdi. İlk günden son güne kadar öğrenciler çok çalıştılar ve çalışmalarının sonucunu aldılar. Aldılar diyorum çünkü eskiden karneler heyecanla beklenirdi. Şimdi öğrenciler notlarını önceden görüyorlar. Karnenin o eski önemi kalmadı artık. Ne yapmalı da son günlerin heyecanını artırmalı? Öğrenci sayısı az diye boş oturmaları, sınıf birleştirmeleri, ne yapalım diye düşünenleri nasıl ortadan kaldırmalı...
Duyduklarımız bizleri üzüyor... Erkenden bitirilen dersler, önceden yapılan sınavlar ve son haftaların değersizleştirilmesi... Her şeyin nota endekslenmesi.
Tek öğrencinin olduğu bir sınıfta, öğretmen için böyle güzel ve bulunmaz bir fırsat bulunabilir mi? Onun ruhuna dokunabileceğiniz bir zaman dilimini bir daha yakalayabilir misiniz? Onunla karşılıklı bir sohbet etmeniz. Onu önemsediğinizi göstermeniz, rehberlik etmeniz... Bunu başarabilmek için onun ruhuna dokunacak duygulara sahip olmanız gerekiyor. Tek öğrenciyi diğer sınıfa gönderip, başka bir öğretmene teslim etmek bence kaçıştır.  Sayıya takılmadan ve sınıfın kaç kişi olduğuna bakmadan öğrencilerin ruhuna dokunabiliyor muyuz?

Son yıllarda karneyi almadan erkenden tatile başlayan öğrenciler türedi. Bazı aileleri anlamakta zorluk çekiyorum. Bu ne tür tembelliğe alıştırmaktır. Yetişkinlerin kaç tanesi bu kadar uzun tatil yapıyor? Ve çocuklarımızı bu kadar uzun tatillere neden alıştırıyoruz? Bu alışkanlıklar, ilerleyen yıllarda iş hayatına atılan insanların da erkenden tatile çıkmaya itiyor. Ne kadar çok tatil o kadar çok yüzler gülüyor.
Okulun son günlerinde eskiden çok devamsızlık olmazdı. Okulun en eğlenceli günleriydi. Şarkılar söylenir, oyunlar oynanırdı. Bugünlerde çocuklar cep telefonları ile oynuyorlar. Evde rahat oynadıkları içinde okula gelmiyorlar. Okullar, öğrencilere, okula gelmeyin diyorlarsa, bu geleceğe vurulan en büyük darbedir. Nasıl sa ders işlenmiyor anlayışıdır, bunu bu hale getirenler ihanet içerisindedirler. Okul sadece ders işlenen yerler midir? Çocuklar sosyalleşmeyecek mi? İletişim kurmayacaklar mı? Peki sınıfta kimse yokmuş diye okuldan öğrenci alan aileler veya okula göndermeyenler...
Okulda eğlenen öğrenci, okuldan gitmek ister mi? Okulu ne zaman eğlenceli hale getiririz, işte o zaman başarılı oluruz. Okula severek gelen öğrenciler oluşturmak, biz eğitimcilerin görevi.

Ve asıl önemlisi...
Çalışıp ta başaramayanlar, karnesini gösterecek anne veya babası olmayanlar, Karne alacak çocuğu olmayan anne veya babalar... Bu ayrı bir sevinç, ayrı bir hüzün.
Çocuğunu hediyeye boğanlar, hediye almak için para bulamayanlar...
Yokluk görmeyip te bütün dünyayı bolluk içinde görenler...
Tebeşiri olmayan okullarda çalıştıktan sonra, birçok şeyin değerlendirilmeden atılmasına o kadar çok üzülüyorum ki! Bunu anlatamam. Bu işe yaramaz... at bunu... atılan kalemler, atılan kitaplar, atılan materyaller...
Yokluk görmeyen ve her şeyi alabileceğini düşünen gençlik, ileride yokluk gördüklerinde ne yapacaklar merak ediyorum. Kendi çocuğum da buna dahil...
Tabi eleştireceğimiz çok şey var.
Karneler neyin göstergesidir. Derslerin karşısındaki notlar hangi becerilerin ölçüsü... Değerlendirme sistemini gözden geçirmeliyiz. Ölçme değerlendirme sistemimizi yeniden yapılandırmalıyız.
Eleştirirken çözüm önerileri de üretmeliyiz. Dinlemeliyiz, konuşturmalıyız, sadece ben bilirim dememeliyiz, paylaşmalıyız ve daha önemlisi planlamalı ve kararları uygulayıcılar ile ortak vermeliyiz.
Tatile çıkacaklara şimdiden iyi tatiller. Çalışmaya devam edeceklere kolaylıklar dilerim.
Saygılarımla.